ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

 

ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

Βησσανιώτικη γη, μάνα εσύ, γεννάς παιδιά

κι ανασταίνεις λεβέντες στη ζήση

και τα παίρνεις μαζί σου με τη θανή.

Κονταροχτυπιούνται σα Διγενήδες

με το μόχθο και πάνε σαν έρθει η ώρα

για του Χάρου το συναπάντημα.

Άλικες οι παπαρούνες

στα χορταριασμένα μνήματα

αργοκινούν τα πέταλά τους

στο καλωσόρισμα το μακάβριο

των χαμένων παιδιών σου.

Μιλιούνια οι λευχειμονούσες μαργαρίτες

νυφάδες καμαρωτές, με τα κροκάτα μάτια,

στην απεραντοσύνη των λειμώνων,

μοιρολογήστρες των παληκαριών,

που χάνονται και λιώνουν

τα κορμιά τους στα ριζάρια τους.

Για τις κυοφορούμενες νέες ζωές

που έρχονται αναβλασταίνοντας

στις μητρικές τους φυταριές

άδηλο το πεπρωμένο και γι' αυτές.

Γιάννινα

Ιούν. '81