“ΟΙ ΕΞΥΠΝΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΡΕΝΩ”

“ΟΙ ΕΞΥΠΝΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΡΕΝΩ”

Η Αννούλα πεταχτή σαν τη γαλιάντρα

μ' ένα φουστάνι μουσταρδί και σοσονάκια

με κορδελίτσα στα μαλλιά· πότε στη μάντρα

και πότε στον περιπτερά για γαριδάκια.

Τις παντοφλίτσες της στην άσφαλτο κλακάρει

και με την τσίχλα φούσκα κάθε διαβατάρη

τον πειράζει. Δεν τη νοιάζει.

Με χίλιες δυο προφάσεις. Ξελασκάρει

από το σπίτι κι απ' τη μάνα της το σκάει

και το “Ρομάντζο” ή το “Τραστ” πάει να πάρει.

Και ένα βράδυ, κάποιο βράδυ βροχερό

ρολάρισε ο κύριος αυτός με τη Ρενώ,

με μουστακάκι “Τσέγκις-Χαν” και με μουσάκι,

γυαλιά φυμέ με χρυσαφένιο σκελετό

στη γειτονιά μας την Αννούλα μας τρακάρει.

Κι από τότε κάθε σούρουπο ή βράδυ

τα “ψου-ψου-ψου” και “πίτσι-πίτσι” της πασσάρει.

“Ε! και τι μ' αυτό: Δεν είν' σωστό;

Ωσότου ένα βράδυ, πάλι βροχερό

η Αννούλα με φουστίτσα και με μπολερό

δεν βάσταξε και πήδησε μεσ' τη Ρενώ.

Μα όπως φαίνεται το πήδημα αυτό

ήταν μοιραίο μα και το στερνό.

Την “πάτησε” η Αννούλα. Πού να ξέρει;

πώς “έξυπνοι είν' αυτοί που οδηγούν Ρενώ”;

ΓΙΑΝΝΙΝΑ

ΑΠΡΙΛ. '83