ΛΕΥΤΕΡΑ ΠΟΥΛΙΑ

ΛΕΥΤΕΡΑ ΠΟΥΛΙΑ

Νάμουν αετός να πέταγα στον πλάτανο, στη ρούγα

την πέρδικά μου νάπαιρνα απάνω στη φτερούγα,

να την επήγαινα ψηλά, ψηλά στ' άγρια βράχια

μη μου την πάρουνε ξανά απ΄τα δικά μου νύχια.

Θα την επότιζα νερό σε βρύση κρυσταλλένια,

θα την εχόρταινα καρπό 'πο στάχυα χρυσαφένια.

Θα την εμύρωνα πρωί στου θυμαριού το μυρο,

το λυγερό της το λαιμό θα στόλιζα ένα γύρο

μ' ανθούς απ΄την αγράμπελη κι από το λάλημά της

μόνο εγώ αγροικώντας το θάνοιωθα τη χαρά της.

Το βράδυ σαν θα νύχτωνε μεσ' το κρυφό λημέρι

θα την προφύλαγα ζεστά απ' της νυχτιάς τ' αγέρι

κι' οι απλωτές φτερούγες μου θάκρυβαν την αγάπη

που μόνο λεύτερων πουλιών είν' η καρδιά γιομάτη.

Γιάννινα

Γενάρης/82