ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΑ

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΑ

Γιατί ζηλόφθονοι θεοί

στου Καύκασου τα βράχια

άδικα με καρφώσατε;

Στο γένος το ανθρώπινο

να φέρω “πυρ” προσπάθησα.

Δεν αμάρτησα.

Σκληροί, δεν λυπηθήκατε

τα όντα σας τ' αδύνατα

δικά σας είν' γεννήματα

γυμνά που εγκαταλείψατε.

Μεσ' το μαρτύριο μου

νοιώθω την τέρψη, τη χαρά

πούκαμα χρέος δικό μου.

Αυτά τα πλάσματα, θεοί,

δεν θα σας προσκυνήσουν;

ναούς, βωμούς και ιερά

για σας δε θα στολίσουν;

για να δοξολογήσουν

τη δύναμή σας την τρανή;

Με τη φωτιά που χάρισα

τα μέταλλα θα λυώσουν

να σας αφιερώσουν

αγάλματα κα προτομές.

Σε θυσιαστήρια απάνω

μεσ' τη φωτιά θ' απλώσουν

σφάγια και νεφρά

τσίκνα να οσφρανθήτε

κι' ακόρεστοι να ευφθρανθείτε.

Μα όχι! Είστ' από πέτρα και χαλκό

σας λείπει σάρκα κι' αίμα,

καρδιά δεν έχετε εσείς

κι' ούτε ψυχή και πνεύμα.

Είστ' ένα ψέμα!

ΓΙΑΝΝΕΝΑ
ΜΑΡ/'81