Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ

 

Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ

Πλάτανε, γερο-Πλάτανε!

Στοιχειό στην αέναη φθορά του χρόνου.

Ζεις και ξανανιώνεις κάθε χρονιά

και πιο αντρειωμένος.

Οι ρίζες σου πλοκάμια γιγάντιου χταποδιού

ρουφάνε απ' τα βαθειά της γης

τους ζωηφόρους χυμούς

και τους στέλνουν στα στιβαρά σου μπρατσοκλώναρα

κι ανασταίνεσαι συ σαν Ανταίος.

Γενιές και γενιές περάσαν

και θα περνούν στου ήσκιου σου

τη ζωογόνα δροσιά.

Στο κάμα του καλοκαιριού

ο τζίτζικας μαέστρος

απ' την ψηλότερη κορφή σου

διευθύνει το μονότονο ορατόριο της παρέας του

πασχίζοντας να συντονίσει τα φλύαρα

τιτιβίσματα των καμπαναρίσιων*

Κάτω απ' τη δροσάτη σκιά σου

τα τακ-τουκ από το τάβλι

και τα χαχανητά των θνητών

παραφωνίες στη φεστιβαλική συμφωνία.

Πόσες σοφιστείες, πόσες διηγήσεις,

πόσα ψέματα και πόσες αλήθειες

δεν άκουσες αμίλητος εσύ.

Κι αγέρωχος ψηλαρμενίζεις στα ουράνια

και σιέσαι και φουσκώνεις και λυγιέσαι

και δίνεις μυριάδες μούντζες

με τα πενταδάχτυλα φύλλα σου

στους φθαρτούς θαμώνες.

Χειμώνες, μπόρες κι ανεμοδαρσίματα

και χιόνια στα γυμνά κλωνάρια σου

δε σε λυγίσανε ποτέ.

Και καρτερείς ιώβεια την άνοιξη

να δείξεις τη δύναμη την ανεξάντλητη

με την περήφανη θωριά σου

εκμαυλιστής της αγάπης μας

για τη γενέτειρα γη.

ΓΙΑΝΝΙΝΑ

Γενάρης '80

*καμπαναρίσιες=τα γνωστά σπουργίτια.

Τις λέμε έτσι γιατί είχαν κι έχουν μόνιμα τη φωλιά τους στο καμπαναριό.